Friersdale dag 6

Ik begin de dag weer met een fotosessie. Alle lagere klassen langs. Het aanzien van deze kinderen heeft toch wel iets vertederends. Lieve, ondeugende koppies.
Om 9 uur gaan we met Fanty op huisbezoek. Dat doen we in zijn “bakkie”, we zullen nogal wat ‘dirtroads’ gaan berijden.
Als ik nog niet wist hoe goed en makkelijk mijn leven is, dan is dat na vanmorgen wel heel goed bijgesteld. Armoede, armoede en armoede hebben we gezien. Naast de mooie natuur, de hard werkende mensen op Friersdale en alle hartelijkheid die wij ontvangen gaat er achter de mooie werkelijkheid nog ontstellend grote armoede schuil. Het eerste huisje wat we binnengaan is gebouwd van riet en wat golfplaten. De ‘vloerbedekking’ is de vloer als een varkensstal: aangestampte mest die hard wordt. Er is ‘heel luxe’ een groezelige keuken, met een soort fornuisje en aanrecht. Er schiet een kip onder de kast uit. Er staan drie bedden in het rieten gedeelte en er leven hier 6 mensen, vader, moeder en vier kinderen. Buiten loopt een hond, ach je kunt zijn ribben tellen. Helaas hebben we te weinig WiFi signaal om de foto’s te uploaden, plaatjes zeggen zoveel meer dan woorden. Wordt vervolgd.
Fanty laat ook zien tot waar de schoolbus rijdt. Rijdt vervolgens nog zo’n 3km door op een zandweg zonder schaduw en zegt dat er kinderen zijn die dit stuk nog moeten lopen naar huis (en ‘s morgens op tijd naar de bus toe). Voor een volwassene al ver in de brandende zon, laat staan voor een kind van 8-9 jaar.
Het volgende huisje wat we binnen gaan is van een jong stel, hutje van 5 bij 5 meter. Er staat een aanrecht in, een koelkast met tv en 1 groot bed. Ze hebben twee kinderen op de Friersdale school en nummer 3 hangt aan mamma’s rok. Toch is het goed verzorgd. De grond is van henzelf (dus niet van de boer) en in het zand is hun droomhuis al uitgetekend. Langs het hek staan net geplante boompjes en planten.
Dat is wel opvallend: alle tuintjes zijn voorzien van groen, plantjes en struiken, het liefst ook veel bloemen. Dat komt volgens Fanty omdat het water gratis is (nu moet het alleen nog op tijd geleverd worden in de centrale tank voor dit minidorpje, zodat de mensen het kunnen tappen in een grote fles of jerrycan). Niemand heeft waterleiding, stroom is zelden aanwezig.
We zien dames in oranje werkkleding. Bedenk nu even dat het in de ochtend al 30 graden is. Deze dames zitten in een overheidsproject ter bevordering van het opruimen van het afval dat nadrukkelijk overal aanwezig is. Ook hier zeggen plaatjes meer dan woorden. Een vuilnisophaaldienst hebben ze hier nog niet van gehoord. En op plastic flessen zit nog geen statiegeld. Burn-pits kennen ze hier wel.
Vervolgens rijden we door een gehuchtje, op het land van de boer, waar stenen hutjes staan. De arbeiders mogen hier wonen tot er geen werk meer is of ze niet meer kunnen werken, bijvoorbeeld door ziekte, dan moeten ze wegwezen. Wederom heel klein. We zijn hier niet gestopt en rijden door naar Keimoes. Tot nu toe hebben we kleine gehuchtjes gezien, tegen Keimoes aan ligt een hele wijk van voornamelijk golfplaten hutjes. Er loopt een moeder met kind op haar arm en ik vraag of ik een foto mag maken. Dat mag, nu zie ik dat het een jong meisje is met vies gezicht. Dat is de mamma, de kleine is haar dochter.....
Gelukkig zien we ook nog iets positiefs. Drie mannen maken zelf mortel en scheppen dat in zinken vormen die worden aangestampt. Ze maken zelf bakstenen. Deze moeten drie dagen drogen in deze verzengende Zuid-Afrikaanse temperatuur, waarna hij deze voor 4 Rand per stuk kan verkopen. Een kleine zelfstandige, werkend in zijn achtertuin.
Aan het einde van de straat staat een prachtige kerk, het is de RK kerk van Keimoes. We lopen even binnen en worden verrast door al de mooie glas in lood ramen en kunstwerk achter het altaar.
Vlak bij de kerk woont een bijna 90-jarige dame, mevrouw De Klerk, de moeder van Fanty. Een prachtige vrouw die lekker op de veranda zit te genieten van haar oude dag.
We rijden verder. Aan het einde van Keimoes rijden we langs het huis van de Oblaten van Sint Franciscus van Sales. Direct daarnaast gaat de weg steil omhoog. Boven op de Tierberg heb je prachtig uitzicht over de Oranjerivier vallei en haar wijngaarden. Als afsluiting rijden we naar de wine cellars van de Oranjerivier. We mogen proeven en kiezen een rode Shiraz en een witte Sauvignon Blanc om mee te nemen naar huis. Niets mis mee! Mogelijk kunnen we hier iets mee in Nederland voor Friersdale.
Het is lunchtijd als we terug zijn en bloedje warm. Normaliter is er nog wel wind die verkoeling brengt, maar vandaag is het gewoon een oven buiten. We besluiten om naar Kakamas te rijden, airco in de Spar en WiFi bij KFC. We kopen de laatste ontbijt spullen. Vanavond zijn we uitgenodigd door Deriza in het Koshuis en morgen gaan we eten/borrelen met de ‘opvoeders’, de docenten.
We wandelen naar het Koshuis en worden al opgewacht door de vier kleine meisjes. Hand in hand, ja ook met Hans, lopen we naar het huis. De Tom &Jerry tas staat op tafel en wat er uit komt is een groot feest. Gebreide mutsen (het is buiten 42 graden) zijn favoriet, met dank aan Paula. De haarbanden gaan gretig over tafel (dank Josien) en ook de knikkers worden als grote schat ontvangen (wederom dank Josien). We geven de navulling voor de bellenblaas, de tennisballen en de vlechtkoorden van de Boni aan vader Melvin om die na de schoolvakantie uit te delen.
Het avondeten bestaat normaliter uit een broodje van de braai. Vanavond is er speciaal voor onze laatste aanwezigheid rijst met stoofvlees en een maïskolf bereid. Het is heel gezellig aan tafel. Na het eten is het heel rumoerig, het lijkt wel of er storm in de lucht zit. Deriza, Melvin, Hans en ik besluiten buiten te gaan zitten. Mijn billen branden gewoon weg op de stenen muur. De kinderen spelen nog heerlijk buiten (het is 20:00 uur en nog 32 graden). Om 21u is het welletjes, de kleintjes gaan naar bed en de grote zijn huiswerk aan het maken. Het ‘keuken corvee’ is druk de vloer aan het soppen. Wij lopen weer naar ons huisje. We zien de maan door de wolken maar geen sterren. Er wordt harde wind en regen verwacht vannacht. Ik denk aan de familie in het eerste hutje wat we vanmorgen hebben gezien. Als het flink gaat regenen houdt hun bed het niet droog. Als al niet het hele hutje wegwaait...