Langebaan-Vredendal-Okiep-Augrabies Falls

We staan vroeg op want we hebben vandaag weer een lange reis voor de boeg met een tussenstop in Vredendal.
Als we door het centrum van Langbaan wegrijden staan er al veel arbeiders te wachten op het plein om door een ‘boer’ opgepikt (uitgekozen) te worden om een dag te werken. In enkele pickup’s (‘bakkies’) zitten al drie of vier man te wachten in de laadbak. De boeren laten liever hun hond voorin zitten dan een arbeider, pfff. Volgens Google Maps kunnen we naar Vredendal grotendeels de R27 volgen langs de kust en gaan we er tweeeneenhalf uur over doen. Echter, na Lambertsbaai blijkt de kortste route naar Vredendal een ‘dirtroad’ te zijn, en dat durven we nog niet aan met deze auto. Dus rijden we om via Clanwilliam en de N7, waardoor we een uur later arriveren.
In Vredendal staat het West Coast College, waar we met Chrismonia hebben afgesproken, een oud-leerlinge van de school in Friersdale. Na een ontvangst door het manager van het college (hij wil de buitenlandse gasten ook graag ontmoeten en trots over zijn school vertellen) krijgen we een rondleiding van Chrismonia: De school heeft zo’n 1200 leerlingen en die zijn vrijwel allemaal intern. Elke slaapkamer van 5x5 meter bevat 6 stapelbedden, 12 lockers en één bureau. Douche en toilet wordt gedeeld met nóg zo’n slaapkamer voor 12 leerlingen. Recent is een compleet slaapblok voor de jongens afgebrand, dus die slapen tijdelijk(?) nóg meer opeengepakt. Kennelijk wacht men op de overheid om het blok te herbouwen. Het is een MBO school waar ook bouwkunde onderwezen wordt, naar ons idee zouden ze zelf ook alvast een start kunnen maken met de herbouw in plaats van afwachten. In het computer lokaal annex bibliotheek staan 20 computers waarvan een deel niet meer werkt. Bijzonder weinig apparatuur dus voor 1200 leerlingen, je moet veel geluk hebben als je een keertje een uur de computer kunt gebruiken voor project research. Verder koken de leerlingen na school voor zichzelf of voor hun groepje maar staan soms uren in de rij om van de centrale keuken gebruik te kunnen maken. De meeste studenten leven van hun maandelijkse toelage van de overheid van 500 Rand, welke echter vaak niet op tijd gestort wordt, de overheid zit regelmatig krap bij kas. De leerlingen schrapen dan alles bij elkaar wat er nog aan eten beschikbaar is en proberen het zo uit te zingen tot er weer geld gestort is. Chrismonia blijft echter positief en werkt hard voor goede cijfers, ze is vastbesloten om lerares Engels te worden.
In Vredendal lunchen we en tanken weer, wat elke keer een bijzondere ervaring is: als je aangeeft ‘volgooien’, tel er dan maar 10 minuten bij op. Als het vulpistool afslaat gaan ze druppeltje voor druppeltje bijvullen tot er gegarandeerd niets meer bij kan. We hebben ze ook al auto’s heen en weer zien schudden om er zo nog een halve liter extra in te krijgen. Voortaan tanken we voor 250 Rand. Overigens kost de benzine hier iets minder dan een euro per liter.
De reis naar Okiep gaat via de N7 naar Springbok, zo’n 300km naar het noorden. De weg is prima te rijden met 120 km/u, maar het landschap is nogal saai: eindeloze vlaktes met rode grond en rotsen, met hier en daar een berg. Hoe dichter we bij Springbok komen, hoe bergachtiger het wordt. Springbok is een mijnbouw stad en bekend van de kopermijnen. Er is hier dan ook erg veel vrachtverkeer met enorme bakwagens. We stoppen niet in Springbok, maar rijden door naar Okiep, ca 10km ten noorden van Springbok, daar hebben we een hotel geboekt voor de nacht. Het hotel heeft een zwembad in de tuin, en hoewel het in Okiep al 30 graden is, is het zwembad te koud om in te zwemmen. Kamer en het eten zijn prima, alleen vreemd dat ze discomuziek draaien tijdens het eten, kennelijk stoort niemand zich daaraan.
Midden in de nacht valt onze airco uit en start deze weer op: de stroom is uitgevallen in Okiep en de generator achter het hotel is opgestart.
De volgende ochtend tijdens het uitchecken kunnen we alleen cash betalen want Okiep heeft nog steeds geen stroom. Bij het tankstation even verderop kunnen we wél tanken (ook generator stroom) maar alleen cash afrekenen, wijs geworden 250 Rand. Bij de Spar kopen kopen we nog gauw een 5L fles water en halen we cash uit de ATM die daar kennelijk wel werkt. We zullen nog wel vaker te maken krijgen met stroomuitval. Op naar de Augrabies watervallen, zo’n 300km naar het oosten over de N14.
Een lange, heel lange rechte weg door de half-woestijn van de Kalaharie. Eerst rijden we nog door een heuvelachtig landschap, wel rotsen. Vervolgend weids. Heel weids. Zover je kan kijken oranje zand met hier en daar een struik. Heel af en toe een zijweg naar een dorpje met bijzondere naam als ‘Droëgrond’. Ja droog is het hier zeker. Bij Pofadder wisselen van bestuurder. Veel wild zien we niet, ondanks de waarschuwingsborden. Wel diverse kuddes schapen. Nu zien we al snel borden Kakamas 100km, borden die nu elke 10 km langs de kant staan. Wederom verandert het landschap. Eerst weer heuvelachtig, daarna weer met meer vegetatie.En aan de linkerkant wordt het zichtbaar groener. Je kunt zien dat hier leven is. Grote stroken groen en druiven afgedekt met gaasdoeken.
We rijden Kakamas binnen en zien meteen een arbeiderswijk. Huisjes van riet met golfplaten en karton, bijzonder triest. Direct linksaf zien we al de borden Augrabies Falls. We rijden een half uur 60 km per uur door een landschap van druiven estates afgewisseld met arbeidershutjes. Soms kleine stenen huisjes van de boer met warmwater systeem (zonne-energie) op het dak, soms trieste krotjes met de ‘vuilnisbelt’ naast de deur. Wat een contrasten. We arriveren nog voor het Augrabies National park bij onze lodge. Een prachtig gebouw in jaren 50 stijl, maar door de vele palmbomen ervoor lijkt het koloniale stijl. Als je buiten de mensen in de brandende zon alles lopend ziet doen, bekruipt je hier toch een beetje het gevoel van oeps, kan dit eigenlijk wel? Apartheid bestaat hier niet meer, Sandra ervaart het nog wel tijdens de lunch. Blanke mannen zitten aan diverse tafels gezellig te eten, Sandra is de enige vrouw aan tafel. En de bediening zijn jonge gekleurde mensen.
Na de lunch rijden we naar de watervallen. Het is ondertussen boven de 30 graden, dus veel water drinken en af en toe een koekreep of sultana. Het is een korte wandeling naar de waterval. Door de droge zomer stroomt er maar een beperkte hoeveelheid water door de kloof. We lopen naar de diverse platformen. Heel grappig, er komen allemaal salamanders naar ons toe, bruingroene en felblauwe. Er zouden beneden neushoorns te zien zijn, ze hebben zich echter goed verstopt. Wel zien we drie konijnachtige, grote marmotten.
Teug bij de auto mogen we over een ‘dirtroad’ het park op. We zijn met recht op safari, hobbel de bobbel, door kleine riviertjes heen naar ‘Oranjekom’ en ‘Moonrock’. We rijden door een oranje rotsachtig landschap, met hier en daar een oase van groen. Hoewel hier veel wild zit zien we allen een kleine groep apen en een stokstaartje. Het uitzicht is wel weer prachtig.
Terug in de lodge zijn we blij met de airco, 37 graden is best pittig.
Er wordt gedoucht en flink gesmeerd tegen rode armen en benen. We hebben contact met Wijnand en Fanty en na een lekker diner wordt het tijd voor bed.
Om zes uur is het beneden op het terras al druk. Sandra is wakker en besluit op het balkon te gaan zitten kijken naar de zonsopkomst en natuurlijk ook foto’s te maken. Het is een drukte van belang. Ze ziet de mannen niet maar wel dat de hele parkeerplaats volstaat met ‘bakkies’. Klokslag half zeven is het muisstil, de groep boeren zit binnen te ontbijten. Het is nu 7:12 en de zon begint al te branden. Het is tijd om te gaan ontbijten, we gaan naar Friersdale vandaag