Halls Gap - Mildura - Mungo NP

Maandag: Halls Gap - Mildura
Vandaag blijkt pas hoeveel geluk we hebben gehad met het weer hier de afgelopen twee dagen. Bij vertrek is het na de storm van vannacht nog steeds zwaar bewolkt en af en toe hebben we onderweg ook regen. Mildura ligt echter zo'n 350 km noordelijker dan Halls Gap, op de grens van de staten Victoria en New South Wales. Hoe dichter we bij Mildura komen, hoe minder groen het landschap om ons heen is. Nadat we in Warracknabeal zijn gestopt om te tanken en wat inkopen te doen, volgen we grotendeels de Sunraysia Highway, die overgaat in de Calder Highway. Het gebied waar Mildura ligt wordt ook wel aangeduid als Sunraysia. Onderweg is niet zo veel te zien dus we schieten lekker op. Als we in de buurt van Mildura komen, verandert het landschap in wijngaarden en sinaasappel boomgaarden. Ook staan hier overal palmbomen, heel apart na zoveel eucalyptusbossen.
Mildura ontleent haar bestaansrecht aan de vele zonneschijn, de eerder genoemde wijngaarden en fruitteelt. Het hiervoor benodigde water wordt door de Murray River geleverd en via een uitgebreid irrigatiesysteem gedistribueerd. Mildura is ook het economisch centrum voor een behoorlijk grote regio. Om de een of andere reden barst het hier van de motels. Van de mensen van de Halls Gap Log Cabins hebben we een gids van hun keten, de Golden Chain, meegekregen en een 10% kortingspas. We kiezen een accomodatie uit de gids en komen zo terecht in de Mildura Plaza Motor Inn. De mevrouw achter de receptie is helemaal verguld als we de kortingspas van hun keten tonen en ook zij is allervriendelijkst. We krijgen gratis Continental breakfast ("Continental brekkie" ). In de gids staat bij hun accomodatie "Wireless broadband internet" genoemd, maar als we er naar vragen schrikt ze een beetje. We zijn de eerste gasten die er naar vragen en het is gisteren pas werkend opgeleverd. Ze weet niet of het echt werkt, maar geeft ons de inlogcode en geeft aan dat we bij problemen maar terug moeten komen bij de receptie, dan zal zij de computerman terug laten komen. Op de kamer de verbinding gecontroleerd, en ja, het werkt.
Daarna zijn we naar de lokale VVV gegaan om te informeren naar de lokale bezienswaardigheden. Als we al een stapel folders hebben verzameld worden we aangesproken door één van de informatrices met de vraag of ze ons kan helpen (zoals overl gebeurt). Na enig overleg besluiten we voor de volgende dag een dagtocht te boeken naar het Mungo National Park, een behoorlijk eind de Outback in. De informatrice gaat zelf ook mee op deze dagtocht. Weer terug op onze kamer lezen we de folder van de dagtocht nog eens goed door en zien dat we naast geschikte kleding, schoenen en water ook een anti-insectenmiddel moeten meenemen. Dat hebben we niet bij ons, dus gaan we even naar de tegenover onze Motor Inn gelegen shopping mall naar de apotheek om dat te kopen. Nu we toch bij de apotheek zijn kopen we meteen maar weer een doosje "Cold & Flu", een soort wondermiddel bij griep dat in Nederland helaas niet verkocht mag worden vanwege het ingredient Pseudo Ephedrine. Ook hier zijn ze er voorzichtiger mee geworden vanwege misbruik. Ze kijken je aan of je echt wel ziek bent, en je naam en adres worden genoteerd. Met je Nederlandse rijbewijs levert dat wel telkens weer interessante gesprekjes op... We toeren daarna nog wat langs de Murray River en 's avonds gaan we eten in de Mildura Brewery Pub, heel gezellig en lekker informeel, met op de achtergrond de grote bierbrouw ketels. Het bier moet natuurlijk geproefd worden en is, hoewel anders van smaak dan wat we gewend zijn, zeer goed te drinken.

Dinsdag: Mungo National Park
We staan bijtijds op omdat we natuurlijk nog even van ons free Continental brekkie gebruik willen maken, voordat we om 8.15 uur worden opgehaald voor de dagtocht naar Mungo NP. De groep bestaat uiteindelijk uit 13 deelnemers en de Aboriginal chauffeur/gids Graham Clarke. Als we met de 20 persoonsbus Mildura verlaten, houdt het asfalt al snel op, maar voor onze gids geen reden om vaart te minderen, dit heeft hij duidelijk vaker gedaan. Ik schat dat we toch met ca 100 km/u over de gravelweg gaan en ik doe voor de zekerheid toch maar mijn gordel om...
Het Mungo National Park is werkelijk adembenemend mooi. Het is een groot meer geweest dat ca 18.000 jaar geleden is opgedroogd. Graham weet zoveel over hun volk en de aarde te vertellen, dat je dagen en dagen gefascineerd naar hem zou kunnen luisteren. Wij voelen het als een voorrecht door hem ingewijd te worden in de 60.000 jaar oude geschiedenis van de Aboriginals. We lopen met hem naar de rand van het meer, de "Chinese Wall". Een immens lange zandstenen formatie die deze naam heeft gekregen van de chinezen die hier zijn komen werken op de schapenfarms, na het einde van de goudkoorts. Het voelt een beetje ongemakkelijk aan om met je voetstappen sporen achter te laten in dit overweldigende stuk natuur. Er mogen in dit beschermde gebied absoluut geen opgravingen worden uitgevoerd. Dat is ook niet nodig, want door de straffe westenwind verplaatst het National Park zich heel langzaam oostwaarts en komen fossielen en overblijfselen van de oude culturen hier vanzelf aan de oppervlakte. Door die westenwind voelt het heel fris aan, maar als je uit de wind staat is het direkt bloedheet door de volle zon. Onze hoeden komen goed van pas!
We lunchen bij het Park Information Centre en daarna vertelt Graham nog het een en ander over hun Dreamland, afgewisseld met het maken van muziek met de Diggeridoo. Iedereen kent wel het lage geluid van de Diggeridoo, maar wat Graham laat horen slaat werkelijk alles, zo hebben Sandra en ik het nog nooit gehoord, wat een kunstenaar!
Daarna begint de twee uur durende terugtocht en om 17.00 uur zijn we weer bij ons Motel. Mensen die deze tocht zelf willen maken (en dat kunnen we iedereen aanraden) moeten maar eens kijken op www.harrynanyatours.com.au
Vandaag willen we het niet te laat maken omdat we morgen de Murray River zo'n 300 km richting Melbourne gaan volgen naar onze volgende plaats: Echuca. Vandaar dat we het ons zelf makkelijk maken en nog een keer gaan eten in de Mildura Brewery Pub (Hello again, how was your day?). We kiezen nu voor de Chicken Parmigiana. Volgens ons is dit het Australische nationale gerecht, want het staat in ieder restaurant op de kaart. Het is een gepaneerde dikke kipschnitzel bijna zo groot als je bord met daarbovenop een plak ham, Napolitaanse saus en vooral veel gesmolten kaas. Onder deze schnitzel ligt dan nog een laag dikke frieten, de "chips". Dit alles dan nog aangevuld met sla, tomaat en komkommer. De hoeveelheid is wederom afgestemd op een farmer die de hele dag op zijn tractor heeft gezeten... We sluiten af met twee cappuchino's en een ijsje van de ijssalon op de winkelprommenade. Dan weer terug naar het motel en de dag zit er weer op...