Port Campbell - Warrnambool - Halls Gap

Vrijdag: Port Campbell - Warrnambool
Om 7 uur wakker omdat de 'motorclub' wegrijdt. Strak blauwe lucht, dat belooft wat voor vandaag. Nog even onder de wol. Enthousiast trekken we allebei de korte broek aan. Even na 9 uur in de auto kijken we elkaar lachend aan. Waar is de blauwe lucht gebleven, alles trekt dicht. Op zoek naar de bakker ook al pech, dan moeten we naar een volgende dorp, dat niet op onze route ligt. De supermarkt heeft geen brood, ook geen muesli repen...
We stoppen als eerste bij "The Arch lookout" waar de eerste spetters uit de lucht komen vallen. Snel weer in de auto. Toch ook even stoppen bij de London Bridge. Van deze bridge is één boog een paar jaar geleden ingestort en de tweede boog zal ook gaan vallen. Dan zijn er wel weer 10 Apostelen... Het regent nu echt en we zijn erg blij met onze regenponcho's, al ziet het er niet uit. Het fototoestel vindt het ook niet echt leuk, al dat water, dus besluiten we om niet meer te stoppen en nu in een keer door te rijden naar Warrnambool. In het voorbij rijden ziet de "Bay of Island" er toch wel erg mooi uit dus rijden we weer een stukje terug. Prachtige cliffs. Dit is het laatste wat we buiten de auto van de Great Ocean Road zien. De weg gaat landinwaards en het landschap is direct anders. Geen bochtige wegen meer en geen rotsige bergen. Het lijkt soms wel op de nederlandse weilanden met al die koeien. En de regen blijft maar vallen. Warrnambool is weer een echt stadje waar 20.000 mensen wonen. Helaas zijn we een maand te laat om de walvissen te zien die hier voor de kust komen kalven. We vinden een plekje in het Best Western Tudor Motor Inn. Om niet helemaal weg te regenen gaan we maar naar de shopping mall. Droog, en we drinken bij Gloria Jean's Coffee, de australische Starbucks, lekkere koffie. Aan het einde van de middag wordt het eindelijk droog. We nemen (voor het eerst) een makkelijke hap, Hungry Jacks. 's Avonds gaan we naar Flagstaff Hill: een historisch havendorpje in dezelfde stijl als Ballarat. Hier is vanavond de lichtshow over het vergane schip Loch Ard. Na een film over de 13 weken durende scheepstocht van Engeland naar Australië lopen we met lantaarns door het dorpje (helaas waren er in 1878 nog geen fototoestellen dus die van ons moest ook in de tas blijven). Uiteindelijk kom je in een boot aan de wal. Heel spectaculair laten ze het regenen. Gelukkig zitten we droog! Met een prachtige show laten ze je ervaren hoe het daar aan boord moet zijn geweest tijdens de schipbreuk. En hoe de twee overlevenden het gehad moeten hebben in het koude water. Een mooie afsluiting van een dag die anders toch wel een beetje in het water was gevallen.

Zaterdag: Warrnambool - Halls Gap
Op weg naar Halls Gap, de enige plaats in het Grampians National Park. We hebben eerst nog in Warrnambool benzine getankt, je weet maar nooit wanneer je weer een tankstation ziet. We hebben van de lokale VVV als tip meegekregen nog even bij Tower Hill te stoppen, een vulkaankrater. We rijden te snel langs de inrit en moeten weer keren. Gelukkig gaat het links rijden steeds makkelijker. We zien nu aan de buitenrand een prachtige steenformatie van gestold lava. We parkeren boven in de krater en zien beneden bij het meer een Emoe met jongen. Ook blijkt dat we er helemaal in mogen rijden en gaan er dus rustig aan in. Al direct aan de rechter kant van de weg in een dal liggen 3 kangaroes. Helemaal naar beneden komen we vlak bij de emoes. Het zijn er wel 7 en helemaal niet bang voor ons. We besluiten richting het water langs een pad te lopen. Zoveel vogelgeluiden, echt super. Op het meer zwemmen zwarte zwanen. We rijden nog een stukje verder en zien een koala slapen in een boom. Halverwege het park is een pad naar boven naar het hoogste punt van Tower Hill. Wat een klim......... halverwege liggen er weer een paar kangaroes naar ons te kijken. We zien een klein blauw vogeltje, volgens Hans de Australische blauwkop fluiter... Als we halverwege de trap zijn, staan we allebei te hijgen als een oud paard, wat een klim. De beloning is groot, eerst de Yatt Mirng krater, en helemaal boven is het uizicht prachtig. Strak blauwe lucht en beneden huppen de kangaroes, zwemmen de zwanen en wandelende emoes en in de verte zien we de oceaan.
Onze volgende stop is Penshurst. Een dorp met één rotonde en twee wegen. Aan de rotonde staat Madigans Tearoom & Antiques. Hier hebben we een cappuchino gedronken met "home made" taart, Madigan bakt alles zelf. En wat smaakte die taart lekker. Ik had een lemon cake, ik heb echt nog nooit zo iets lekkers gegeten, en Hans een pear custardcake. Dit adresje kunnen we iedereen aanraden. Er was in het hele dorp niets te doen, ik denk dat we in een uur tijd 10 auto's voorbij hebben zien komen en dan staan er daar zomaar van de heerlijke gebakjes! Jammer genoeg mocht ik niets mee nemen van Hans.
Verder door naar de Grampians. Een heel lange vlakke weg recht door, koeien en schapen links en rechts van de weg. En dan ineens voor ons zien we de bergen. Mount Abrupt (hoe toepasselijk) en Mount Sturgeon. Via het plaatsje Dunkeld rijden we de bergen in. Direct rijden we omhoog, maar links en rechts van ons eucalyptusbomen. Helaas geen vergezichten. 65 Km door een bos, geen dorp te zien, alleen maar een bochtige weg. Heel af en toe een glimp van hoge bergtoppen, maar niet echt kunnen stoppen.
In Halls Gap, een dorpje bestaande uit één drukke straat, rijden we direct naar de Halls Gap Log Cabins, zoals aangeraden door Michal en Marita, die we in Apollo Bay ontmoet hebben. We hebben mazzel en krijgen het laatste huisje, de mensen direct na ons hadden pech (later bij het infomatiecentrum bleek dat het voor anderen echt een probleem was om in Halls Gap nog een overnachtig te kunnen boeken. Het is hier schoolvakantie en een lang weekend. Het is nog drukker dan Lage Vuursche op een mooie zondagmiddag). En er is ons niets te veel toegezegd. Een heel leuk houten huisje met alles erop en eraan, zelfs een jacuzzi. En de kangaroes lopen door de voor- en achtertuin. Bijna net zoveel als konijnen in de duinen in Nederland. En ze hebben Joey's, kleintjes in de buidel. En de witte kaketoes scheeuwen of het een lieve lust is. Rotsen links en rechts van het huisje, te veel moois om op te noemen. En met de stralende zon geeft het echt een vakantiegevoel. We wandelen naar het Brambuk centre, het nationale park en cultuur centrum waar we een wandelkaart kopen. In het dorp doen we nog wat boodschappen (in dit dorp is alles anderhalf keer zo duur als elders) en op aanraden van de dame van Brambuk gaan op weg naar de steengroeve Heatherlie Quarry voor de vele wilde bloemen die daar in bloei zouden staan. Het is wel twaalf kilometer heen en twaalf kilometer terug over een rode gravelweg met stenen en kuilen. Volgens ons ziet de Outback er ongeveer zo uit en zouden we willen dat we een 4WD auto hadden. Helaas geen bloemen in de steengroeve, wel een gemarkeerd pad met uitleg over hoe het er hier in het verleden aan toe ging. Her en der staan de roestige originele stoommachines uit achttienhonderdzoveel nog opgesteld. Terug in Halls Gap gaan we om 8 uur lekker uit eten in het Kookaburra cafe. Voor het eerst Kangaroe biefstuk gegeten. Lekker mals.

Zondag: The Grampians
Zondagmorgen willen we op tijd beginnen met lopen. De zomertijd is hier vannacht ingegaan we hebben nu 9 uur tijdsverschil. Na een rustig ontbijtje in de zon voor het huisje vertrekken we naar Mount Difficult, een klim van 15 kilometer die we lekker met de auto doen. Er is onderweg van alles te zien en eigenlijk willen we bij elke bocht wel stoppen voor een foto, maar dat kan niet zomaar. Bij het uitzichtpunt Bokora staan we op het op één na hoogste punt van de Grampians en wat een uitzicht. En zo druk als het in het dorp is, hier staan we met ons tweetjes. Adembenemend! We gaan verder naar de MacKenzie falls. We kunnen helemaal naar beneden, maar hebben de klim van gisteren nog in de benen en besluiten een lange 'easy walk' te nemen en komen zo tegenover de waterval uit. Ook weer prachtig om te zien. We staan hoger en zien dus ook de verschillen de lagen, welke je niet kunt zien als je beneden staat. Tijdens de wandeling komen we mensen tegen die willen weten waar wij vandaan komen. Oh from wich part of Holland? I'm from Groningen 1959. We krijgen weer allerlei tips voor onderweg. Zo grappig. In het bos waar we lopen staan ook de zogenaamde Grass Trees, helaas staan ze niet in bloei, dan hebben ze witte bloemen op hun kangaroe tail, nu staat er alleen nog een bruine staak, welke aanvoelt als een kokosmat. Weer bij het startpunt aangekomen besluiten we toch naar de Broken Falls te lopen, zeg maar een bovenloop bij de MacKenzie falls. Tja wat moet ik zeggen ............ de foto's zeggen genoeg. Wel heel verbazingwekkend als je al zo hoog op de berg staat en weet dat er voor Victoria waterrestricties gelden, dat er zoveel water naar benenden kan vallen...
De volgende stop is Reed Lookout. Hier is te merken dat er meerdere mensen zijn. De parkeerplaast staat vol. Prachtig uitzicht over de binnenkant van dit vulkaangebied. Alleen maar bos of een meer, zover je kunt kijken. We maken een wandeling van ongeveer een kilometer, let wel berg op. We zijn eigenlijk net iets te vroeg in het seizoen, er staan heel veel verschillende soorten bloemen voorzichtig open te gaan. Ik denk dat het hier over een week of twee één bloemen paradijs zal zijn. We komen uit bij The Balconies, een uit de rots springend plateau op twee hoogtes. Ik vind het net de kop van een hagedis maar je kunt er ook twee balcons in zien. Het uitzicht is weer groots. Op de terugweg proberen we zoveel mogelijk bloemetjes op de foto te krijgen. Het wordt wat lastig, want ondanks de strak blauwe lucht begint het af en toe heel erg te waaien.
We besluiten nog één wandeling te maken en dan terug te rijden richting Halls Gap. Bij de Wonderland parkeerplaats kun je diverse routes kiezen. We nemen de Grand Canyon loop. Heel wat klauterwerk, niet echt wandelen, maar wel erg spectaculair. We klimmen langs een watertje omhoog en gaan van rotsblok naar rotsblok. Soms is er een leuning aangebracht en die is dan ook echt nodig. Onderweg zien we klimmers tegen de rotsen aan. Het laatste stuk over de top is een trap. Tja weer treden lopen. Helemaal leeg sta ik bovenaan te puffen en mijn knieën beginnen ook wel te protesteren, maar we zetten door! De weg naar beneden is buiten de canyon om, lange platte schuin naar beneden lopende plateaux. Hagedissen schieten van links naar rechts, gestoord in hun zonnebad door de mens. Het is zo mooi om hier te mogen lopen, we staan dan ook regelmatig even stil en genieten van het uitzicht.
Weer terug in Halls Gap een pizza gegeten en broodjes voor het ontbijt gekocht. Lekker in bad en daarna met de benen omhoog tv gekeken (Pirates of the Carribean). Moe maar voldaan naar bed. Het weer is vannacht echt omgeslagen. Om half vijf worden we allebei wakker van het gieren van de wind. Het stormt. Zouden onze wandelsokken nog wel aan de waslijn hangen? Dat valt achteraf gelukkig mee. We worden om half 8 weer wakker zonder zon en geen beesten om het huis. Op naar Mildura.